Valentijn, carnaval en meer...
Blijf op de hoogte en volg Laura
18 Maart 2014 | Zwitserland, Seedorf
Poging nummer 2. Nou, hopen dat het nu beter lukt. Eergister was ik bijna klaar en viel het programma uit. Handig… Ondertussen is het al bijna twee maand geleden dat m’n laatste verslag is verschenen, dus ik dacht: tijd voor een nieuwe! Want in deze twee maand is er veel gebeurd.
Vlak na de skivakantie had ik met Laura uitgedacht dat het wel leuk zou zijn om als ‘verrassing’ terug te komen in het Valentijnsweekend. Het was ook erg lastig om onze mond te houden. Laura heeft me het treinticket opgestuurd en zo stond ik op 13 februari in Basel op de nachttrein te wachten. Ik heb die nacht niet goed geslapen, puur vanwege de beenruimte. Vind het zelf namelijk heerlijk om helemaal opgekruld in bed te liggen. Rond kwart voor tien stapte ik uit in de Schoolstraat, en daar stond Laura me op te wachten voordat ze ging werken. Stonden we daar allebei zenuwachtig te doen, haha. Ik wilde naar de bloemist om een bloemetje voor mama te halen, maar daarvoor moest ik langs Linda’s huis. Dus ik ben met m’n koffers een klein stukje wezen rennen, zodat ik maar niet gezien werd. Mama zat helaas op de bank, dus kon ik niet voor het huis langs. Ben in de tuin gaan staan, heb m’n koffers neergezet, het bosje bloemen in m’n hand genomen en een stap naar rechts gedaan. Zwaai zwaai! GEWELDIG, dat gezicht. Je hebt nog nooit iemand zó verbaasd zien kijken. Ik belde aan, maar mama zat nog steeds op de bank. Uiteindelijk deed ze de deur toch open, dus heb ik maar netjes gevraagd of ik verder mocht komen. Die middag heb ik ook oma en m’n tante verrast. Aangezien Manon om half vier terug zou komen uit stage, besloot ik om drie uur maar naar huis te gaan. Ik deed net de deur op slot toen Manon aan kwam rijden. Ben snel de keuken ingedoken en Manon ging heerlijk op de bank zitten. Ik stapte de keuken uit en zei: “Schrik niet”. Oeps, dat deed ze dus wel. Grappig. Later kwam papa thuis, had een bord met eten gepakt, stapte de kamer in, keek richting mij, keek weg, keek weer richting mij en schrok. Geniaal. Heel grappig. Laura kwam na het eten nog even en Manon heeft in die tijd Gerald even gebeld dat hij toch echt even langs moest komen. Dat plan verliep niet helemaal zoals ik gepland had, want het regende. Hij was dus al bijna binnen toen ik hem toch maar even opbelde of hij terug wilde komen. Whoehoeee, grappig! Die zaterdag ‘moest’ ik eigenlijk binnen blijven, aangezien de meiden me nog niet mochten zien. ’s Avonds stond ik met Gerald bij Linda voor de deur en die was al even aangenaam verrast. Tessa was er nog niet; ze kwam wat later. Toen ze me zag moest ze bijna huilen, waardoor ik ook bijna moest! Zó leuk, al die reacties. Dat was het geld zeker waard! Die zondag heeft Gerald me heel lief naar het station gebracht en was ik rond tien uur ’s avonds weer thuis.
Met Joris en de kinderen ben ik naar het Papiliorama geweest. Je kunt het zien als verschillende tropische tuinen. Veel dieren had ik nog nooit gezien. Op een gegeven moment gingen we een donkere ruimte in en ik wilde er het liefst zo snel mogelijk doorheen. De vleermuizen vliegen je daar werkelijk om de oren! Ik heb ze zelfs gevoeld. Brrrr… Helaas wilden de kinderen genieten van de dieren die je daar kon bewonderen, dus konden we er niet zo snel door. Jammer!
Een paar dagen later had ik gesport en wilde ik gaan douchen, toen opeens alle stroom uitviel. In de omliggende dorpjes was ook geen licht te zien en op straat was het ook donker. Op zich gezellig, want we konden het doen met één kaars en de zaklamp op onze mobiel. Volgens Daniela kon ik wel gewoon gaan douchen, dus deed ik dat. Natuurlijk toen ik net m’n haren uit wilde spoelen, viel het water ook weg. Heb ik weer… Heb uiteindelijk een uur moeten wachten totdat ik met een klein, koud straaltje de shampoo uit kon spoelen. Wel grappig, opzich ;).
Thijs is ondertussen vijf geworden en de dag na z’n verjaardag zijn we met een aantal klasgenootjes wezen schaatsen in Bern. Nou ja, ‘we’, ik ben geen held op schaatsen, dus ik heb aan de kant de kinderen bewonderd.
Een week later ben ik weer naar huis gegaan. De familie hier, inclusief de opa en oma, gingen skiën, dus er zou dan niemand thuis zijn. Om hier nou vijf dagen alleen te zitten vond ik ook zo wat, dus besloot ik om weer met de nachttrein naar huis te gaan om toch nog een avond carnaval te kunnen vieren. Dit keer kon ik wel goed slapen, want de vorige keer had ik een kussen meegenomen vanuit Nederland, die ik nu weer mee kon nemen náár Nederland. Helaas had ik m’n aansluiting gemist en kon ik pas een uur later de bus nemen. Natuurlijk moest daar die l*l van een buschauffeur inzitten. Uit automatisme, omdat het hier wel mag, deed ik de achterdeur van de bus open. Nou, daar was die chauffeur ab-so-luut niet van gediend en hij begon haast tegen me te schreeuwen: “Waarom doe je de achterdeur open?! Dat is daar niet voor gemaakt! Nu moet ik maar kijken of ik hem weer kan sluiten!” Want volgens hem was dat al 200 jaar zo… Ja hoor… L*l. Ik liep door en hij vroeg heel boos: “Gaan we niet meer inchecken?” Nou hallo, mag ik even m’n koffers neerzetten. Aangezien ik geen euro’s bij me had, deed ik net of ik dom was en vroeg of ik kon pinnen. Haha. Dat kon niet en moest ik maar even in het café geld halen. Aangezien ik met Valentijn drie euro voor dat ritje van tien minuten moest betalen, en nu in één keer 4,50, vond ik dat vreemd en zei ik dat tegen hem. Maar nee, dat was natuurlijk niet zijn schuld, want het is al sinds januari 4,50. Ik zei dat ik in februari nog drie moest betalen. Maar nee, dat heeft die andere chauffeur dan niet goed gedaan. Keek ik later op internet en blijkt dat ik beide keren teveel heb betaald! Dus toen ik uitstapte heb ik hem heel schijnheilig een fijne dag gewenst en gezwaaid, maar er kwam geen boe of bah af. Nouja, dat kan natuurlijk het leuke weekend niet in de weg staan. ’s Middags ben ik met Manon even naar Raalte geweest en ’s avonds ben ik bij Gerald geweest. Die donderdag was het eigenlijk rustig en zijn Gerald en ik ’s avonds naar oma geweest, aangezien ze die week erop jarig was. Toen een avondje bioscoop erachteraan geplakt en zo gaat de tijd natuurlijk snel. Vrijdag heb ik een heerlijk dagje met Indy gehad. Ik had een maskertje, Indy een douche. ’s Middags ben ik met Manon en Linda naar de carnavalswinkel geweest en ’s avonds met Geralds familie uit eten. Zaterdag kwam Gerald weer. Jaja, het is wat… We hebben met Linda de optocht bekeken en daarna nog even naar m’n andere oma geweest. Alle rondjes weer gedaan, dus ’s avonds kon ik lekker feestvieren met m’n vriendinnetjes! Zo leuk, maar o zó jammer dat ik er maar één avond van kan genieten. Volgend jaar beter! Zondags heeft Gerald me weer heel lief op het station afgezet, terwijl hij ook heel uitgebreid (neem ik aan??) carnaval had gevierd... Thank you! ♡♡ In Arnhem moest ik m’n treintickets nog ophalen, maar ik wist eerst niet waar dat was. Gelukkig had ik veertig minuten ofzo de tijd. Ik moest vier keer overstappen vanaf daar! Doe ik ook nooit weer. Gesjouw met die koffer en tas. In Venlo had ik maar vier minuten, in Düsseldorf barstte het station van de carnavalsvierders en voetbalsupporters en in Mannheim sprong iemand op het spoor die heel snel daarna door twee grote, kale mannen gered werd. Rond kwart over tien was ik weer terug.
Op een middag wilden de kinderen en ik een stuk gaan mountainbiken, toen er bijna werd aangebeld. Chloé deed alleen al vroeger open dan de mogelijkheid dat er aangebeld kon worden. Stonden er twee politieagenten voor de deur met pistolen in hun zakken enzo. De kinderen hadden het eerst helemaal niet door, maar mijn hart bonkte wel. Ik dacht echt dat er iets mis was met m’n verblijfsvergunning ofzo. Maar ze vroegen naar Daniela, alleen was ze er niet. Of ik haar mobiele nummer even kon geven. Liever niet, maar Chloé riep al: “Ik ken het wel uit m’n hoofd!” Bedankt Chloé… Die middag hebben we er druk over gespeculeerd wat het zou kunnen zijn en er werden grapjes gemaakt over gevangenisstraffen etc. Bleek dat het voor Joris was. Want ja, ze komen hier serieus aan de deur voor de verkeersovertreding ‘bumperkleven’. Hiep hoi… Belachelijk… Je kunt er zelfs een rijontzegging voor krijgen, want dat is waarschijnlijk gevaarlijker als dat je te hard rijdt. Dus… Heeeeel apart! Die avond zijn we naar de schoonzus van de opa geweest voor haar verjaardag. Verjaardagen worden hier eigenlijk heel anders gevierd. Er komt nauwelijks visite. Er komt wel visite, maar die komen dan verspreid over de dag/dagen. Bij ons thuis is het zo dat we de hele meute in één keer uitnodigen en er dan gelijk vanaf zijn.
Afgelopen zaterdag was Heidi (de oma) jarig. Ze is 60 geworden en geeft aankomende zaterdag feest. ’s Avonds had Fritz (de opa) een theatervoorstelling. Daniela en de kinderen waren ’s middags al geweest, dus gingen Joris en ik ’s avonds. Fritz zit in een mannenkoor, dus dat was het eerste deel van de voorstelling. Ongeveer drie kwartier leuke liedjes aanhoren. Het was leuk, maar het had ook niet langer moeten duren… Daarna kwam het theaterstuk. Dit werd in het Zwitsers-Duits gesproken en ik kon het zowaar heel goed volgen. Dit theaterstuk was echt heel leuk. Daarna kwam de klapper van de avond: een heuse DJ. Al kun je hem niet zo noemen. Wat een sulletje. Hij leek op Adje, maar dan erger. Hij draaide een soort van orgelmuziek, waarbij hij af en toe op de piano een toetsje indrukte, zodat het wat leuker leek. Het mooiste van dit alles was zelfs, dat ze de mensen moesten overhalen met flessen wijn om de dansvloer op te gaan: “De eerste drie paren krijgen een fles wijn”. Dus die drie paren kwamen en waren na twee nummers ook weer verdwenen en was de dansvloer weer leeg. Ook wel zielig eigenlijk, maar jeetje. Zo vul je geen avondprogramma.
De meiden heb ik ondertussen ook alweer gezien en ben nog met ze wezen winkelen. Toch is het erg lastig om met ze af te spreken, want we hebben verschillende werkdagen en in het weekend heeft niet altijd iedereen tijd, zin of geld. M’n Duitse les en zumba is ook afgelopen. Ik zit eraan te denken om toch weer met zumba te starten, en als dat niet hier is, dan volg ik dat wel in Nederland. Voor Duits heb ik zelf boeken aangeschaft voor B2, een niveau hoger. Dit is toch erg lastig! Daarom denk ik dat ik in juni de Prüfung voor B1 ga doen; heb ik er mooi een certificaat bij hoop ik!
Met afvallen gaat het redelijk. Toen ik voor het laatst thuis was stond ik op de weegschaal en was er zeventien kilo vanaf. Vanaf gisteren heb ik een nieuw sportprogramma bedacht en sport ik nu twee dagen minstens anderhalf uur (en dan een dag rust) en ik ben begonnen met hardlopen. Het is wel erg zwaar om het allemaal vol te houden. Ik hoop er voor de zomervakantie nog minstens vijf kilo af te hebben.
Inmiddels zit ik hier bijna acht maand. Wat gaat de tijd snel! Daniela is de afgelopen tijd veel in het buitenland, en dus werk ik een paar dagen of middagen extra. Met Pasen kom ik heel waarschijnlijk terug naar huis. Ik kan dan misschien met de familie in de auto mee, aangezien zij de familie van Joris gaan bezoeken, en ze wilden m’n terugticket gaan betalen. Lief!f De familie gaat 25 of 26 juli (weet niet meer precies) op vakantie, dus één van die dagen is ook mijn laatste dag. Heel apart als je daar nu al aan denkt. Want ik ga het leven hier zeker wel missen. Aan de andere kant is het natuurlijk ook erg fijn om weer bij je eigen familie te zijn, want in dit jaar leer je jezelf heel goed kennen en besef je toch wel hoeveel je iedereen mist. Zelf ben ik ook druk bezig met het zoeken naar vacatures, aanmeldformulieren voor invalwerk, ander werk, etc. Maar helaas is er nog niet echt iets te vinden… Hoe dat af gaat lopen zie ik dan wel weer.
Voor nu vind ik het wel weer even genoeg; m’n vingers doen pijn en ik wil Utopia terugkijken ^^. Ik hoop dat het lezen van dit verslag niet zoveel tijd heeft gekost als het typen ervan, haha.
Bis bald!
xx
Vlak na de skivakantie had ik met Laura uitgedacht dat het wel leuk zou zijn om als ‘verrassing’ terug te komen in het Valentijnsweekend. Het was ook erg lastig om onze mond te houden. Laura heeft me het treinticket opgestuurd en zo stond ik op 13 februari in Basel op de nachttrein te wachten. Ik heb die nacht niet goed geslapen, puur vanwege de beenruimte. Vind het zelf namelijk heerlijk om helemaal opgekruld in bed te liggen. Rond kwart voor tien stapte ik uit in de Schoolstraat, en daar stond Laura me op te wachten voordat ze ging werken. Stonden we daar allebei zenuwachtig te doen, haha. Ik wilde naar de bloemist om een bloemetje voor mama te halen, maar daarvoor moest ik langs Linda’s huis. Dus ik ben met m’n koffers een klein stukje wezen rennen, zodat ik maar niet gezien werd. Mama zat helaas op de bank, dus kon ik niet voor het huis langs. Ben in de tuin gaan staan, heb m’n koffers neergezet, het bosje bloemen in m’n hand genomen en een stap naar rechts gedaan. Zwaai zwaai! GEWELDIG, dat gezicht. Je hebt nog nooit iemand zó verbaasd zien kijken. Ik belde aan, maar mama zat nog steeds op de bank. Uiteindelijk deed ze de deur toch open, dus heb ik maar netjes gevraagd of ik verder mocht komen. Die middag heb ik ook oma en m’n tante verrast. Aangezien Manon om half vier terug zou komen uit stage, besloot ik om drie uur maar naar huis te gaan. Ik deed net de deur op slot toen Manon aan kwam rijden. Ben snel de keuken ingedoken en Manon ging heerlijk op de bank zitten. Ik stapte de keuken uit en zei: “Schrik niet”. Oeps, dat deed ze dus wel. Grappig. Later kwam papa thuis, had een bord met eten gepakt, stapte de kamer in, keek richting mij, keek weg, keek weer richting mij en schrok. Geniaal. Heel grappig. Laura kwam na het eten nog even en Manon heeft in die tijd Gerald even gebeld dat hij toch echt even langs moest komen. Dat plan verliep niet helemaal zoals ik gepland had, want het regende. Hij was dus al bijna binnen toen ik hem toch maar even opbelde of hij terug wilde komen. Whoehoeee, grappig! Die zaterdag ‘moest’ ik eigenlijk binnen blijven, aangezien de meiden me nog niet mochten zien. ’s Avonds stond ik met Gerald bij Linda voor de deur en die was al even aangenaam verrast. Tessa was er nog niet; ze kwam wat later. Toen ze me zag moest ze bijna huilen, waardoor ik ook bijna moest! Zó leuk, al die reacties. Dat was het geld zeker waard! Die zondag heeft Gerald me heel lief naar het station gebracht en was ik rond tien uur ’s avonds weer thuis.
Met Joris en de kinderen ben ik naar het Papiliorama geweest. Je kunt het zien als verschillende tropische tuinen. Veel dieren had ik nog nooit gezien. Op een gegeven moment gingen we een donkere ruimte in en ik wilde er het liefst zo snel mogelijk doorheen. De vleermuizen vliegen je daar werkelijk om de oren! Ik heb ze zelfs gevoeld. Brrrr… Helaas wilden de kinderen genieten van de dieren die je daar kon bewonderen, dus konden we er niet zo snel door. Jammer!
Een paar dagen later had ik gesport en wilde ik gaan douchen, toen opeens alle stroom uitviel. In de omliggende dorpjes was ook geen licht te zien en op straat was het ook donker. Op zich gezellig, want we konden het doen met één kaars en de zaklamp op onze mobiel. Volgens Daniela kon ik wel gewoon gaan douchen, dus deed ik dat. Natuurlijk toen ik net m’n haren uit wilde spoelen, viel het water ook weg. Heb ik weer… Heb uiteindelijk een uur moeten wachten totdat ik met een klein, koud straaltje de shampoo uit kon spoelen. Wel grappig, opzich ;).
Thijs is ondertussen vijf geworden en de dag na z’n verjaardag zijn we met een aantal klasgenootjes wezen schaatsen in Bern. Nou ja, ‘we’, ik ben geen held op schaatsen, dus ik heb aan de kant de kinderen bewonderd.
Een week later ben ik weer naar huis gegaan. De familie hier, inclusief de opa en oma, gingen skiën, dus er zou dan niemand thuis zijn. Om hier nou vijf dagen alleen te zitten vond ik ook zo wat, dus besloot ik om weer met de nachttrein naar huis te gaan om toch nog een avond carnaval te kunnen vieren. Dit keer kon ik wel goed slapen, want de vorige keer had ik een kussen meegenomen vanuit Nederland, die ik nu weer mee kon nemen náár Nederland. Helaas had ik m’n aansluiting gemist en kon ik pas een uur later de bus nemen. Natuurlijk moest daar die l*l van een buschauffeur inzitten. Uit automatisme, omdat het hier wel mag, deed ik de achterdeur van de bus open. Nou, daar was die chauffeur ab-so-luut niet van gediend en hij begon haast tegen me te schreeuwen: “Waarom doe je de achterdeur open?! Dat is daar niet voor gemaakt! Nu moet ik maar kijken of ik hem weer kan sluiten!” Want volgens hem was dat al 200 jaar zo… Ja hoor… L*l. Ik liep door en hij vroeg heel boos: “Gaan we niet meer inchecken?” Nou hallo, mag ik even m’n koffers neerzetten. Aangezien ik geen euro’s bij me had, deed ik net of ik dom was en vroeg of ik kon pinnen. Haha. Dat kon niet en moest ik maar even in het café geld halen. Aangezien ik met Valentijn drie euro voor dat ritje van tien minuten moest betalen, en nu in één keer 4,50, vond ik dat vreemd en zei ik dat tegen hem. Maar nee, dat was natuurlijk niet zijn schuld, want het is al sinds januari 4,50. Ik zei dat ik in februari nog drie moest betalen. Maar nee, dat heeft die andere chauffeur dan niet goed gedaan. Keek ik later op internet en blijkt dat ik beide keren teveel heb betaald! Dus toen ik uitstapte heb ik hem heel schijnheilig een fijne dag gewenst en gezwaaid, maar er kwam geen boe of bah af. Nouja, dat kan natuurlijk het leuke weekend niet in de weg staan. ’s Middags ben ik met Manon even naar Raalte geweest en ’s avonds ben ik bij Gerald geweest. Die donderdag was het eigenlijk rustig en zijn Gerald en ik ’s avonds naar oma geweest, aangezien ze die week erop jarig was. Toen een avondje bioscoop erachteraan geplakt en zo gaat de tijd natuurlijk snel. Vrijdag heb ik een heerlijk dagje met Indy gehad. Ik had een maskertje, Indy een douche. ’s Middags ben ik met Manon en Linda naar de carnavalswinkel geweest en ’s avonds met Geralds familie uit eten. Zaterdag kwam Gerald weer. Jaja, het is wat… We hebben met Linda de optocht bekeken en daarna nog even naar m’n andere oma geweest. Alle rondjes weer gedaan, dus ’s avonds kon ik lekker feestvieren met m’n vriendinnetjes! Zo leuk, maar o zó jammer dat ik er maar één avond van kan genieten. Volgend jaar beter! Zondags heeft Gerald me weer heel lief op het station afgezet, terwijl hij ook heel uitgebreid (neem ik aan??) carnaval had gevierd... Thank you! ♡♡ In Arnhem moest ik m’n treintickets nog ophalen, maar ik wist eerst niet waar dat was. Gelukkig had ik veertig minuten ofzo de tijd. Ik moest vier keer overstappen vanaf daar! Doe ik ook nooit weer. Gesjouw met die koffer en tas. In Venlo had ik maar vier minuten, in Düsseldorf barstte het station van de carnavalsvierders en voetbalsupporters en in Mannheim sprong iemand op het spoor die heel snel daarna door twee grote, kale mannen gered werd. Rond kwart over tien was ik weer terug.
Op een middag wilden de kinderen en ik een stuk gaan mountainbiken, toen er bijna werd aangebeld. Chloé deed alleen al vroeger open dan de mogelijkheid dat er aangebeld kon worden. Stonden er twee politieagenten voor de deur met pistolen in hun zakken enzo. De kinderen hadden het eerst helemaal niet door, maar mijn hart bonkte wel. Ik dacht echt dat er iets mis was met m’n verblijfsvergunning ofzo. Maar ze vroegen naar Daniela, alleen was ze er niet. Of ik haar mobiele nummer even kon geven. Liever niet, maar Chloé riep al: “Ik ken het wel uit m’n hoofd!” Bedankt Chloé… Die middag hebben we er druk over gespeculeerd wat het zou kunnen zijn en er werden grapjes gemaakt over gevangenisstraffen etc. Bleek dat het voor Joris was. Want ja, ze komen hier serieus aan de deur voor de verkeersovertreding ‘bumperkleven’. Hiep hoi… Belachelijk… Je kunt er zelfs een rijontzegging voor krijgen, want dat is waarschijnlijk gevaarlijker als dat je te hard rijdt. Dus… Heeeeel apart! Die avond zijn we naar de schoonzus van de opa geweest voor haar verjaardag. Verjaardagen worden hier eigenlijk heel anders gevierd. Er komt nauwelijks visite. Er komt wel visite, maar die komen dan verspreid over de dag/dagen. Bij ons thuis is het zo dat we de hele meute in één keer uitnodigen en er dan gelijk vanaf zijn.
Afgelopen zaterdag was Heidi (de oma) jarig. Ze is 60 geworden en geeft aankomende zaterdag feest. ’s Avonds had Fritz (de opa) een theatervoorstelling. Daniela en de kinderen waren ’s middags al geweest, dus gingen Joris en ik ’s avonds. Fritz zit in een mannenkoor, dus dat was het eerste deel van de voorstelling. Ongeveer drie kwartier leuke liedjes aanhoren. Het was leuk, maar het had ook niet langer moeten duren… Daarna kwam het theaterstuk. Dit werd in het Zwitsers-Duits gesproken en ik kon het zowaar heel goed volgen. Dit theaterstuk was echt heel leuk. Daarna kwam de klapper van de avond: een heuse DJ. Al kun je hem niet zo noemen. Wat een sulletje. Hij leek op Adje, maar dan erger. Hij draaide een soort van orgelmuziek, waarbij hij af en toe op de piano een toetsje indrukte, zodat het wat leuker leek. Het mooiste van dit alles was zelfs, dat ze de mensen moesten overhalen met flessen wijn om de dansvloer op te gaan: “De eerste drie paren krijgen een fles wijn”. Dus die drie paren kwamen en waren na twee nummers ook weer verdwenen en was de dansvloer weer leeg. Ook wel zielig eigenlijk, maar jeetje. Zo vul je geen avondprogramma.
De meiden heb ik ondertussen ook alweer gezien en ben nog met ze wezen winkelen. Toch is het erg lastig om met ze af te spreken, want we hebben verschillende werkdagen en in het weekend heeft niet altijd iedereen tijd, zin of geld. M’n Duitse les en zumba is ook afgelopen. Ik zit eraan te denken om toch weer met zumba te starten, en als dat niet hier is, dan volg ik dat wel in Nederland. Voor Duits heb ik zelf boeken aangeschaft voor B2, een niveau hoger. Dit is toch erg lastig! Daarom denk ik dat ik in juni de Prüfung voor B1 ga doen; heb ik er mooi een certificaat bij hoop ik!
Met afvallen gaat het redelijk. Toen ik voor het laatst thuis was stond ik op de weegschaal en was er zeventien kilo vanaf. Vanaf gisteren heb ik een nieuw sportprogramma bedacht en sport ik nu twee dagen minstens anderhalf uur (en dan een dag rust) en ik ben begonnen met hardlopen. Het is wel erg zwaar om het allemaal vol te houden. Ik hoop er voor de zomervakantie nog minstens vijf kilo af te hebben.
Inmiddels zit ik hier bijna acht maand. Wat gaat de tijd snel! Daniela is de afgelopen tijd veel in het buitenland, en dus werk ik een paar dagen of middagen extra. Met Pasen kom ik heel waarschijnlijk terug naar huis. Ik kan dan misschien met de familie in de auto mee, aangezien zij de familie van Joris gaan bezoeken, en ze wilden m’n terugticket gaan betalen. Lief!f De familie gaat 25 of 26 juli (weet niet meer precies) op vakantie, dus één van die dagen is ook mijn laatste dag. Heel apart als je daar nu al aan denkt. Want ik ga het leven hier zeker wel missen. Aan de andere kant is het natuurlijk ook erg fijn om weer bij je eigen familie te zijn, want in dit jaar leer je jezelf heel goed kennen en besef je toch wel hoeveel je iedereen mist. Zelf ben ik ook druk bezig met het zoeken naar vacatures, aanmeldformulieren voor invalwerk, ander werk, etc. Maar helaas is er nog niet echt iets te vinden… Hoe dat af gaat lopen zie ik dan wel weer.
Voor nu vind ik het wel weer even genoeg; m’n vingers doen pijn en ik wil Utopia terugkijken ^^. Ik hoop dat het lezen van dit verslag niet zoveel tijd heeft gekost als het typen ervan, haha.
Bis bald!
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
